Duyduğum andan beri elim ayağım tutmuyor. Ağlıyorum, utanıyorum, yatağa, odalara, eve hatta ülkeye sığamıyorum.
Bazı acılar yurt dışında daha çok koyuyor insana.
Sürekli online Türk kanallarını izliyorum.
Japon kanallarına elimi sürmüyorum. Türkçe bir çığlığın Japon kanalından gelmesi nefesimi kesiyor.
Canımı çok acıtıyor. Van depreminden biliyorum.
Kendimi çok yalnız hissediyorum böyle anlarda.
Acıyor her yanım. Tırnaklarımı koparıyorum, bağırıyorum, camları açıyorum ve nefes alamıyorum.
Acıyor her yanım.
Sonra utanıyorum!
Benim acımdan büyük olanları görüyorum bilgisayar ekranından.
Emekli olmuş ama kızının çeyizi için işe girmiş babayı duyuyorum,
İşe gireli 5 gün olmuş 18 yaşındaki çocuğu duyuyorum,
Çizmelerim kirletmesin sedyeyi diyenleri duyuyorum,
Duydukça parçalanıyorum!
Acıyor her yanım
Sonra acımdan utanıyorum.
Sonrasından utanıyorum.
Aslında içimden geleni yazmak istiyor ama yazamıyorum.
Başımız sağolsun!
Allah rahmet eylesin!
